Budowa stacji bazowych telefonii komórkowych jako obiektów budowlanych niewymienionych w art. 29 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), zwanej dalej Prawem budowlanym, wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Ze względu na oddziaływania na środowisko budowa ww. stacji może wymagać także uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w przypadkach określonych w art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227, ze zm.), zwanej dalej ustawą ooś. Uzyskanie wyżej wskazanych decyzji poprzedzają postępowania administracyjne, na etapie których na właściwym organie administracji publicznej ciąży obowiązek poinformowania stron postępowania m.in. o planowanej budowie przedsięwzięcia. Organem właściwym do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę dla stacji bazowych, w myśl art. 80 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, jest organ administracji architektoniczno-budowlanej, tj. starosta, a organem właściwym do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest w zgodzie z art. 75 ust. 1 pkt 4 ustawy ooś właściwy miejscowo wójt, burmistrz lub prezydent miasta.
Za strony postępowania w przedmiocie decyzji o pozwoleniu na budowę przyjmuje się za art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego inwestora oraz właścicieli, użytkowników wieczystych lub zarządców nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. W przypadku postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przymiot strony przysługuje, zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), każdemu, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowoadministracyjnym za strony postępowania w przedmiocie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach uznaje się zatem właścicieli bądź użytkowników wieczystych nieruchomości znajdujących się w zasięgu oddziaływania przedsięwzięcia. Oddziaływanie przedsięwzięć wymagających decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wykraczać może bowiem poza teren realizacji inwestycji i obejmować nieruchomości nie tylko bezpośrednio sąsiadujące, ale także i te, które są znacznie oddalone od miejsca realizacji przedsięwzięcia.
Podkreślenia wymaga, iż obowiązkiem właściwych organów administracji publicznej jest realizacja szerokich uprawnień stron do czynnego udziału w postępowaniu, gwarantowanych mocą Kodeksu postępowania administracyjnego. Art. 61 § 4 K.p.a. przewiduje konieczność zawiadomienia stron o wszczęciu postępowania, zaś art. 10 § 1 K.p.a. zobowiązuje organy administracji publicznej do zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji – wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Należy mieć bowiem na względzie, iż aktywne uczestnictwo stron poprzez korzystanie z uprawnień procesowych, przewidzianych w K.p.a., stanowi nieodłączny element postępowania administracyjnego i ma na celu pełniejsze rozpoznanie danej sprawy.
Co na to przepisy prawa?
Zgodnie z:
a) § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się następujące rodzaje przedsięwzięć:
– instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:
a) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
b) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
c) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
d) 20 000 W
– przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna;
b) § 3 ust. 1 pkt 8 ww. rozporządzenia:
– instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:
a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
d) 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
e) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
f) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
g) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 300 m i nie mniejszej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny
– przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna;
Czy decyzja środowiskowa wymagana jest zawsze?
Należy podkreślić, że w przypadku stacji bazowych telefonii komórkowych decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach nie zawsze jest wymagana. Zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy ooś decyzja ta wymagana jest dla przedsięwzięć mogących zawsze znacząco lub mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, określonych w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r. Nr 213, poz. 1397, ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. W rozporządzeniu określone zostały względem stacji bazowych parametry, takie jak: częstotliwość, moc promieniowania wyznaczona dla pojedynczej anteny oraz odległość do miejsc dostępnych dla ludności, którymi charakteryzują się przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco i potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Jeżeli parametry danego przedsięwzięcia nie spełniają kryteriów wyznaczonych w rozporządzeniu, oznacza to, że dla danego przedsięwzięcia nie jest wymagane uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Przyjmuje się bowiem, iż oddziaływanie takiego przedsięwzięcia na środowisko, w tym, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy ooś, także na zdrowie ludzi, jest nieznaczące. Jeżeli zaś parametry danej stacji bazowej spełniają kryteria zawarte w rozporządzeniu, wówczas przedsięwzięcie takie wymaga obligatoryjnie uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Ponadto w stosunku do wszystkich przedsięwzięć spełniających kryteria z § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia oraz tych przedsięwzięć spośród spełniających kryteria z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, dla których stwierdzony został obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, właściwe organy administracji publicznej zapewniają udział społeczeństwa, o którym mowa w rozdziale 2 ustawy ooś. Udział ten polega na podaniu do publicznej wiadomości (poprzez zamieszczenie obwieszczeń na stronie Biuletynu Informacji Publicznej, w siedzibie np. na tablicy ogłoszeń organu właściwego w sprawie, w miejscu planowanego przedsięwzięcia) informacji m.in. o wszczęciu postępowania i przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko, a także o możliwości zapoznania się z dokumentacją sprawy i wniesienia uwag i wniosków. Podkreślenia wymaga, iż przedmiotowe uwagi i wnioski mogą być zgłaszane przez każdego.
Błędy w postępowaniach administracyjnych
Ważnym elementem każdego postępowania dotyczącego stacji bazowych telefonii komórkowej jest poprawna weryfikacja dokumentów celem dokładanej analizy dokonanej kwalifikacji przedsięwzięcia. Wystąpienie niektórych błędów merytorycznych może rzutować na trwałość uzyskanych decyzji. Więcej na ten temat znajduje się tutaj: https://www.czyleko.pl/nieoczywiste-bledy-wystepujace-w-dokumentacji-dotyczacej-lokalizacji-stacji-bazowych-telefonii-komorkowej/
Na podstawie odpowiedzi podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska na zapytanie nr 190 w sprawie budowy stacji bazowych telefonii komórkowej
