Jak zakwalifikować?
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko
Zgodnie z:
a) § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się następujące rodzaje przedsięwzięć:
– instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:
a) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
b) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
c) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
d) 20 000 W
– przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna;
b) § 3 ust. 1 pkt 8 ww. rozporządzenia:
– instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:
a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
d) 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
e) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
f) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,
g) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 300 m i nie mniejszej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny
– przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna;
Stanowisko i wytyczne GDOŚ
Zgodnie z powszechnie stosowaną w praktyce metodyką klasyfikacji przyjętą przez Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska, prezentowaną w poradniku aut. Tomasza Wilżaka „Przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko – przewodnik po rozporządzeniu Rady Ministrów” oraz Suplemencie do tego przewodnika, wydanych przez GDOŚ, dokonując klasyfikacji przedsięwzięć i oceny istnienia obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach należy uwzględnić następujące reguły:
| § 2 ust.1 pkt 7 |
| Cechy umożliwiające kwalifikację przedsięwzięcia Przepis dotyczy instalacji, które nadają i/lub odbierają fale radiowe, a równocześnie emitują pola elektromagnetyczne (PEM), czyli w myśl art. 3 pkt 18 ustawy Prawo ochrany środowisku pola elektryczne, magnetyczne oraz elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0 Hz do 300 GHz. Aby jedno z wyżej wymienionych przedsięwzięć mogło zostać zaliczone do mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko- winno charakteryzować się określonymi cechami własnymi, będącymi skutkiem ich eksploatacji, a jego środek elektryczny winien znajdować się w pewnym przedziale odległości od miejsc dostępnych dla ludności. Do cech własnych instalacji zaliczają się: — jej rodzaj – instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna; — częstotliwość emitowanego przez nią PEM – 0-03 do 300.000 megaherców; — jej równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny – zależna od odległości miejsc dostępnych dla ludności, ale nie mniejsza niż 2000 W. Należy podkreślić, że o ile równoważną moc promieniowaną izotropowo sumuje się dla jednej anteny, jeżeli jest ona zbudowana z co najmniej dwóch systemów nadawczych- to nie należy sumować równoważnej mocy promieniowanej izotropowo niezależnych anten wchodzących w skład tego samego lub różnych przedsięwzięć. (w tym kontekście zwrócenia uwagi wymaga ostatnia część omawianego przepisu, która dodatkowo podkreśla, że równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje sic realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna). Znaczenia użytych w przepisie terminów: — miejsca dostępne dla ludności to zgodnie z art. 124 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego; — odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego anteny jest odcinkiem prostej, który wyznacza się wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania anteny uwzględniając azymut i pochylenie tej osi; określenia odległości dokonuje się dla istniejącego stanu zagospodarowania otoczenia instalacji. — oś wiązki głównej promieniowania anteny to linia poprowadzona wzdłuż kierunku wiązki głównej promieniowania anteny (przy czym wiązka główna to wiązka zawierająca kierunek maksymalnego promieniowania); — równoważna moc promieniowana izotropowo jest iloczynem mocy doprowadzonej do anteny i zysku energetycznego anteny. Źródła PN-T-01012:I980. Słownictwo telekomunikacyjne. Anteny. Nazwy i określenia. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25. poz. 150, ze zm.). Wyjaśnienia (Ministerstwa Środowiska] do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 158. poz. 1105) (…) |
| § 3 ust.1 pkt 8 |
| Cechy umożliwiające kwalifikację przedsięwzięcia Ustalenie, które spośród instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych i radiolokacyjnych, należą do grupy przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko możliwe będzie na podstawie wcześniej już omówionych – przy charakterystyce § 2 ust. 1 pkt 7 – kryteriów, do których zaliczają się: — częstotliwość emitowanego PEM; — równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznaczoną dla pojedynczej anteny. Prócz wiedzy na temat wskazanych parametrów niezbędna będzie informacja o odległości miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego anteny. W omawianym przepisie, podobnie jak w przypadku § 2 ust. 1 pkt 7, dodatkowo zaznaczono, że równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczana jest dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna „radioinstalacja”. |
Orzecznictwo sądowoadministracyjne
W wielu wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje, się że dla prawidłowej oceny w zakresie kwalifikowania przedsięwzięć jako mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko niezbędne jest dokładne określenie parametrów zarówno poszczególnych urządzeń, jak i całego przedsięwzięcia.
Najczęstsze błędy w postępowaniach
Do elementarnych błędów oraz braków występujących w opracowaniach dotyczących środowiskowych kwalifikacji przedsięwzięcia zaliczają się:
– brak sumowania mocy anten planowanych do lokalizacji na poszczególnych azymutach
– zawężone definicje miejsc dostępnych dla ludzi
– brak informacji o rzędnych wysokościowych w miejscu lokalizacji masztu, jak również w miejscach, w których badane jest występowanie miejsc dostępnych dla ludzi.
– braki merytoryczne treści wniosku o wydanie decyzji o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego lub pozwolenia na budowę.
To “tylko” kwalifikacja
Kwalifikacja przedsięwzięcia jest opracowaniem teoretycznym i bazuje na danych poszczególnych anten zgodnie z informacjami uzyskanymi od producenta anten oraz na założeniach operatora. W związku z tym, w praktyce po uruchomieniu stacji oraz po każdej jej rekonfiguracji, mającej wpływ na wielkość emitowanego promieniowania, wykonuje się stosowne pomiary natężenia pól elektromagnetycznych w miejscach dostępnych dla ludzi, które potwierdzają deklarowane moce, a dokładniej ich nieprzekroczenie, gdyż moce niższe niż zadeklarowane wykazują zgodność pomiarów z założeniami projektowymi.
